خسته شدم از دیدن این همه مردمان خسته...

از این همه اشک تو

چشای عزیزانم...از این همه غم...

دلم لک زده واسه شادی های

عزیزانم همون شادی هایی ک حتی اگه حالم خیلی بد بود

فقط با

خنده شون حالمو خوب میکردن...

این روزهام میخندن ولی خب فرق

کرده است همه چیز...

دیگر دل ها نمیخندد...

داشتم به این فک

میکردم ک چه چیزهایی خوشحالم میکنه

هیچ چیزی بیشتر از این

خوشحالم نمیکنه که یک آدم پیدا کنم

فقط یک ادم که دلش

بخنده...چشماش بخنده...

ازش هیچی نمیخوام فقط ازش میخوام

برام بخنده...خنده های بلند پر از شادی پر از نشاط

همون چیزی ک

قبلا همه ادمها داشتند...

چرا دل شکستن انقدر آسون شده؟؟چرا

کسی واسش دیگه مهم نیست تو دل یکی آشوبه...

یکی داره

داغون میشه...یکی ذره ذره از جون و روحش داره کم میشه...

وقتی

خیلی شکستم که دیدم

کسایی که توزندگیم به عنوان قوی ترین

ها میشناختمشون حالا شدن جزو ضعیف ترین ها...

وقتی شکستم

ک بت های زندگیم از بین رفتن...

وقتی که فهمیدم دیگه هیچکی

نمیتونه الگو باشه...

بازم به امید اینکه همه چیز درست میشه

درد و دل هامو تموم

میکنم...:(